Sint Benedikt
Rond het jaar 500 trekt Benedictus, een jonge edelman geboren in Nursia, Italië, zich terug uit de wereld om een eenzaam leven te leiden. Na een paar jaar als kluizenaar te hebben geleefd, werd hij abt en stichtte hij een en vervolgens meerdere kloosters.
Geconfronteerd met een toevloed van discipelen, stichtte hij het klooster van Mont-Cassin rond het jaar 529. Om het leven van de groeiende gemeenschap te structureren, stelde hij een document op dat zijn inspiratie putte uit de "Regel van de Meester", uit het Heilige Schrift en uit verschillende andere christelijke bronnen.
Dit korte traktaat, dat later de "Regel van Sint Benedictus" zal worden genoemd, ordent het leven van de monniken en leidt hun spiritualiteit. Vanaf dan legt het de hoofdlijnen van de monastieke zelfvoorziening vast: gehoorzaamheid, stilte, armoede en nederigheid, om vervolgens het leven van de monnik te verdelen tussen "lectio divina" (studie en meditatie) en handenarbeid.
Het introduceert, naast de relatie van meester tot discipel, een horizontale relatie gebaseerd op naastenliefde tussen de broeders. Dit verklaart het succes ervan: het is aangepast aan de zwakheden en capaciteiten van de mens en pretendeert niet van monniken uitzonderlijke wezens te maken.
Na verloop van tijd werd de regel niet meer nageleefd in de kloosters van de verschillende orde en het was toen dat de zoon van Karel de Grote, Lodewijk de Vrome, een van zijn verwanten, Benedictus van Aniane - de apostel van de strikte naleving - opdracht gaf om alle kloosters van het Aquitaanse koninkrijk te onderrichten. De Regel van Benedictus van Nursia werd vervolgens herzien door Benedictus van Aniane, die alle gemeenschappen verplichtte de Regel van Benedictus van Nursia te volgen met als doel voorrang te geven aan eredienst en gebed ten koste van evangelisatie en cultuur.
Lodewijk de Vrome bekrachtigde daarom in 817 het plan van Benedictus en legde de Benedictijnse Regel op aan alle kloosters van zijn Rijk en gaf de monniken weer het recht hun abt te kiezen. Rond het jaar 1000 is de uitbreiding van de Benedictijnse Regel voltooid: zij wordt toegepast in bijna alle kloosters van het Westen.
De Benedictijner Orde werd verschillende keren hervormd. De bedoeling was steeds de strikte naleving van de leefregels te herstellen en de geest van de stichters, de apostelen, te bewaren.