De Augustijnen.
Twee gemeenschappen dragen de naam Saint-Augustin: de Regelmatige kanunniken van Sint-Augustinus en de Kluizenaars van Sint-Augustinus.
Alleen deze laatste worden de Augustijnen genoemd en vormen de Orde van de Heilige Augustinus.
In tegenstelling tot de andere bedelorden werd de Orde van de Kluizenaars van Sint-Augustinus niet door een religieuze persoonlijkheid opgericht, maar door de wil van het pausdom, dat zich wilde verenigen in één enkele orde van verschillende Italiaanse eremitische congregaties die bedelarij beoefenden.
De katholieke religieuze orde is definitief goedgekeurd op de Raad van Lyon in 1274. Gestructureerd volgens het Dominicaanse model, werd het al vroeg beschouwd als een bedelorde, maar werd pas in 1567 door paus Pius V als zodanig bevestigd.
In de 16e eeuw verschenen twee takken van de Gereformeerde Augustijnen: de Augustinus geoogst in 1588 (gescheiden van de orde in 1912) en de Augustijnen, die werden verwijderd in 1593 (gescheiden van de orde in 1931).
Tegelijkertijd wilden de Conventuele Augustijnen of Grote Augustijnen geen terugkeer naar een strengere naleving.
Tegen het einde van de Middeleeuwen had het ongeveer 2.000 kloosters en 30.000 leden. Vandaag de dag blijft de lokale stabiliteit (stabilitas loci), vreemd aan de Bedelaarsordende, een kenmerk van de abdijen van de Augustijners wiens orde in 26 provincies wordt georganiseerd.