Het bestaan van een brouwerij wordt bevestigd door een verslag in "Littell's living age", vol 84 van November 1893. (zie ook :  "Beer Et Seq" ) 

​

Over de heer Barker, een bezoeker van de abdij in 1893, staat te lezen: "Hij werd bij zijn aankomst begroet met een glas door de portier - bier werd geserveerd uit een aardewerken pot - en kreeg tijdens zijn verblijf herhaaldelijk flessenbier geserveerd, onder meer bij elke maaltijd. Hoewel Barker in het algemeen van bier schijnt te hebben gehouden, beseft men dat hij een beetje verbaasd was zo vaak bier te hebben gekregen, "monastieke gerstewijn", zoals hij het noemde. Op een bepaald moment dringt hij erop aan dat sommige van zijn ondervraagden een bijbedoeling hebben - hun eigen verfrissing, zonder twijfel. Barker vond het brouwsel aanvankelijk maar niets, hij beschreef het als "geel" en in een andere passage, als erwtensoep. Hij beschreef het ook als "dik en grof", een term van Shakespeare. (Macbeth). "Grof" betekende in zijn mond "kleverig, dik. "

​

In het begin van de 20e eeuw werden zij niet getroffen door de religieuze vervolging ten gevolge van de wetten van 1901 en 1905, die de verdwijning van zoveel kloosters hadden veroorzaakt. Maar door de kortzichtigheid van de laatste prior, Dom Benoît Joseph, moesten de religieuzen zich verspreiden. Ze waren met z'n twaalven, inclusief de lekenbroeders. Ze werden naar verschillende Trappes gestuurd: Aiguebelle, Port du Salut.

Het religieuze leven werd hervat op 22 juli 1923, dankzij de maatschappij die de gronden van de Trappes d'Echourgnac had verworven. De Trappistinnen wonen er nog steeds en maken kaas.